by 
Berriki, nere usaiako igerialdia bukaturik, aldageletan nintzala, andere gazte bat sartu zen bi haurrekin: batek bost urte inguru zituen eta besteak gehienez bi (oraino xatarra ipurdian zuen hasteko).
Itxura guzien arabera, zaharrenak igeri kurtsoak hartu behar zituen eta frango tinko zabiltzan tenorearekin.
Amak haur ttipiena altxatu zuen banka gainera eta bere sakelako telefonoa eman zion. Haurra berehala joko zerbaitetan hasi zen arazorik gabe, usatua zela ageri zuen. Anartean amak bestea lagundu zuen buluzten eta urera joaiteko beztitzen.
Beste behin ezagun batzuekin mintzo nintzen eta kondatu zidaten nola asteburua Tolosan iragan zuten arras goxoki. Harat joanak ziren beren bi haur gazteekin. Kondatu zidaten ere bidaia arrunt lasaiki pasatu zela, haurrak telefonoan edo tabletan jokoetan arizan zirelako…
Bi adibide horiek ondotik ukan dituztan gogoeta batzuen idazteko emaiten ditut.
Lehen kasuan amak tarrapatan beztitu ahal izan du bere haurra, bestea jokoan ari zelako… Ados. Bainan tipiak zer ikasi du? Deus! So egon balitz, eskuko telefonorik ez zelarik eginen zuen bezala, ikusiko zuen nola buluzi eta beztitu behar zen pizinarat joaiteko. Edo ikusiko zuen inguruan ziren jendeak nolakoak ziren eta berdin haietarik batekin bi solas eginen. Edo ikasiko zuen goaitatzea zer den…
Bigarren kasuan, bidaiatzen delarik ez dea gauza ainitz ikusteko, ikasteko bazterrak begiratuz? Ingurumenari buruz zerbait solas egin daiteke, etxe batzu, mendi batzu… begiratuz. Kanta daiteke, asmakiloak pentsa daitezke…. Haur horiek pixka bat «aspertuz» ikasiko zuten ere urrun joaitea luze dela, eta denbora eta espazioaren nozioneak berenganatuko zituzten molde arras ludikoan bainan egiazkoan…
Lurrari eta egiazko biziari konektatuak du bere geroa hautatuko.