Nahi ala ez, globalizazioa hor dugu bere bi ondorio nagusiekin. Batetik mundu osoko biztanleekin konkurrentzian ezartzen gaitu, bestetik jende guzien solidario egin behar gintuzke. Planeta bakarra dugu, eta horretan bizi behar denek, bizipideak banatuz. Berriki arte iduri zuen bazterrik gabekoak zirela lurreko ekeiak, erregaiak eta mota guzietako ondasunak. Orain badakigu zein mugatuak diren. Beste kontinenteek Europak eta Ipar Amerikak bezainbat xurgatuz, hiruzpalau planeta behar genituzke. Beraz argi dago : gizadiak iraun dezan, parte aberatsenek gutiago hartu behar genuke.
Ekologiak eta ekonomiak, biek ber zuhurtasunera deitzen gaituzte. Haatik zein agintarik egia hori zinez erranen digu, zeinek sakrifizio horretara bultzatuko gaitu?
Holakorik entseia lezakeen hautetsiak ondoko bozketetan kanpoa luke seguru. Garaitzekotan, betikoa egin behar du: ezinezko garapena hitzeman.
Baina hara, politikariei ezinezkoa zaien banaketa unibertsala kapitalistek egiten dute, basaki, beren onetan naski, ahalmen gutienik dutenen kaltetan, toki aberatsetako langilea herrialde gibelatuetako proletarioekin konpetentzian jarriz, eta beraz hemengo soldatak ahal oroz tinkatuz, jende asko kanporatuz, lantegiak esportatuz, hemengo behargina lanaren galtzeko beldurrean atxikiz.
Akziodunen diktaduran bizi gara, nahi dutena egin dezakete, zinezko boterea haiek dute.
Ekonomian ondorio orokorra hauxe da: etekinen banaketan izigarriko aldaketa gertatu dela azken hamarkadetan kapitalisten alde, langileriaren bizkar, eta bilakaera hori aurrera doala.
Kapitalen tsunami horri buruz, ezinean dabiltza politikariak, nagusiki ezkerrekoak. Sekula baino haboro, bi zatitan banatzen dira: batetik posililistak, bestetik idealistak.
Kapitalen tsunami horri buruz,
ezinean dabiltza politikariak,
nagusiki ezkerrekoak
Bigarren isuri horren adierazle bikain agertu zaigu Frantziako azken hauteskundeetan Mélenchon delakoa. Esperantza handiak berpiztu ditu Iparralde honetan ere: abertzale askok boza eman diote bere jakobinismoaren gainetik, “eskualdeetako hizkuntzen” aurka duen iritzi zorrotza ahantziz.
Mirakuluz garaitu balu, bere xede sozialak betetzen ahalko zituena?
Ez dut uste, bereziki Greziako ezker gogorraren porrota ikusiz.
Badut beldurra kapitalak Frantziatik ihes eginen zuela burrustan. Arrisku hori da posibilista gehienak erdiko politika batera bultzatzen dituena.
Ez pentsa denak beren idealetik alaiki urruntzen direla. Merkatuen indarra hor dago, mundu osoa beretu du, Ipar Korea salbu. Enpleguen atxikitzeko, enpresek saldu behar dute, ekoizteko kapitala bildu behar dute…
Ekonomiaz den gutia dakienak ez du azalpen luze beharrik.
Hara posibilistak sozial-demokraziara bultzaten dituen errealitate gogorra. Errexegi da Hollande bezalakoak, adibidez, traidoretzat jotzea. Moralismo merke horrek aterabiderik ez du eskaintzen, inpotentziaren marka baizik ez da.
Liberalismoa mementoko jaun eta jabe dago mundu osoan, eta horri buru emateko zer egin?
Hiru erantzun mota ikus nitzake: – edo sozial-demokraziaren ildotik gobernuan ahal dena egin zerbitzu publikoen eta segurantza sozialaren salbatzeko, hein batean bederen lege sozialen atxikitzeko ere ; hots Eskandinabiako eredura «flexi-sécurité» delakoan kokatzea litzateke; -edo beti oposizioan egon, hortik ere ahal dena eginez, antza denez gauza guti, baina garbitasuna salbatuz; – edo iraultza egin; haatik iraultza ez da dekretatzen, ez eta aurreikusten: ez dute iraultzaileek egiten, populuak egiten du sistemaz osoki etsitu ondoren.
Herrialde bakarrean finkatzea ezinezkoa dela badakigu denek, frantziar urguluaren despit.
Bitartean zer egin? Goraxago aipatu dudana: ahal bezala goberna eskuak zikinduz, edo gobernutik kanpo egon garbik ; bestela iraultza egin… Ez dut besterik ikusten.